Onverwachte ontmoeting bij wegblokkade

We hebben afscheid genomen van onze vrienden uit Korbeek-Lo en zoeken in de éénrichtingsstraten van Salta naar de uitvalsweg naar het noorden, richting de provincie Jujuy.We willen vandaag naar Purmamarca. Omdat we toch erg goed opschieten beslissen we een stop te maken in Sint Salvador de Jujuy, de provinciehoofdstad. SS de Jujuy is een redelijk grote stad, zo’n 300.000 inwoners, met een heus commercieel en administratief centrum. De historische gebouwen uit de koloniale tijd liggen weggedrumd door soms lelijke moderne constructies. We vinden een plekje aan het centrale plein en leren hoe je hier een parkeerkaartje koopt. De stad is gesticht door ene General Belgrano, rond 1810.

Het Cabildo met zijn mooie zuilenrij, gebouwd rond die tijd, waar nu de politie huist, de hoofdkerk 18de eeuws preekstoel in altoperuviaanse barok, het gouvernementsgebouw geflankeerd door enkele mooie allegorische beelden en de San Francisco kerk zijn zowat de voornaamste bezienswaardigheden. Rond de middag is het erg druk in de stad, opvallend zijn de vele studenten in het straatbeeld.

Ze lopen gekleed in allerlei soorten schooluniformen, vooral de witte stofjassen vormen hier het studententenue. Die staan nog in de etalages van de winkels, want de scholen zijn hier pas hervat na de zomervakantie.

Tussen Jujuy en Purmamarca rijden we langs de Rio Grande, en later de Rio Purmamarca, door de Quebrado de Huamahuaca. Dan zien we dat we de hoeveelheid benzine die ons nog rest verkeerd ingeschat hebben, ook al omdat de naald van de benzinemeter van links naar rechts, vol en leeg aanduidt. Op onze wagens is dat andersom, als je meter links op de schaal staat is je tank leeg. Hoe dan ook een foutje met grote gevolgen. In Purmamarca is geen benzinestation, we kunnen de afslag naar het stadje niet nemen en moeten doorrijden naar Tilcara, 35 km. Dat lukt nog wel, maar even verder rijden we vast in een file.

De weg is afgezet voor een protestactie. Enkele ‘indigenos’, oorspronkelijke bewoners (afstammelingen van indianen) van Aymara eisen hun gronden terug. Zij hebben wat takkenbossen op de weg gesleept, zwaaien met hun regenboogvlaggen en houden een spandoek omhoog met hun eisen: “Somos de la Commidad Aborigen Maymara. Nuesta luda es por las terras usurpadas por la Tupac Amaru. No queremos sus viviendos, tampoco queremos que se adueñen de los terrenos. Pedimos deputada Maria Ester que respete los decretos accordados”. Voilà, doet daar maar eens wat aan. De politie staat er bij en kijkt er naar, net zoals ze dat in ons land ook doen. Straffer nog, er staan twee vrachtwagens van de Gendarmeria in de file, beladen met (brand)-hout. Zij organiseren zich een doorgang in ruil voor wat hout, waarmee de barricade kan versterkt worden.
En dan zie ik aan de andere zijde van de blokkade onze vrienden Dirk Tieleman, Bob Elsen en Lut Dusar staan. Wat een toeval. Even heb ik hoop, Bob zal dit wel oplossen. Enfin, samen brengen we de tijd dan maar aangenaam door. Het duurt nog tot de late namiddag, rond 5 uur, eer we kunnen doorrijden. Het tankstation ligt maar 3 km verder, maar op de terugweg is de weg terug afgesloten. Maar nu kunnen de Belgen voor wat clementie bedelen en toont men ons een sluikweg rond de blokkade. Het is pas laat eer we in het kleurige Purmamarca aankomen.

Het kleine stadje, zonder verharde wegen ligt aan de Quebrada de Purmamarca (UNESCO erfgoed sinds 2003), aan de voet van de Cerro de los Siete Colors, de heuvel van de zeven kleuren. Maar volgens mij zijn het er veel meer. Ik ben zeker dat we hier bij daglicht mooie foto’s zullen maken. We vinden een lokaal restaurantje, dat zoals altijd pas na tien uur vol loopt, met live folklore muziek. Er staan brochette of steak van lama op het menu, een specialiteit hier in El Norte van Argentinië.